Przewodnik do związków partnerskich

Związki partnerskie zostały prawnie uznane od grudnia 2005 r., wtedy też weszła w życie ustawa o związkach cywilnych tej samej płci (ustawa o związkach partnerskich) z 2004 r., uprawniając pary tej samej płci, które zawarły taki związek do tych samych praw i obowiązków co pary małżeńskie, w kwestiach:
• podatku, w tym podatku od spadków
• świadczeń pracowniczych
• większości państwowych i pracowniczych programów emerytalnych
• zasiłków zależnych od dochodu, zapomogi tzw. tax credit i zapomogi dla dzieci
• obowiązku zapewnienia odpowiedniego utrzymania partnerowi i dzieciom w rodzinie
• możliwości starania się o prawa rodzicielskie co do dziecka partnera
• dziedziczenia umowy najmu
• uznania zgodnie z zasadami testamentu
• dostępu do odszkodowania za wypadki śmiertelne
• ochrony przed przemocą domową
• uznania w celach imigracyjnych i obywatelskich.

Podobnie, sekcja 37 (1) z ustawy o związkach partnerskich stanowi o zarządzeniach dotyczących rozpadu małżeństwa, unieważnienia, separacji i domniemania śmierci, z których to wiele jest bardzo podobnych do tych dotyczących małżeństwa.

Utworzenie związku partnerskiego
Związek partnerski tworzy się albo w przypadku, gdy para zakończyła formalny proces rejestracji lub gdy traktowana jest jako uformowany związek partnerski z tytułu zarejestrowania zagranicznego związku.
W celu rejestracji, obaj partnerzy muszą stawić się osobiście do lokalnego urzędu rejestracyjnego, właściwego dla regionu, w którym to każdy z partnerów mieszkał przez co najmniej 7 dni. Zaświadczenie zawiera:

• miejsce w jakim para życzy sobie aby nastąpiła rejestracja związku partnerskiego
• pisemne oświadczenie, że on/ona uważa, że nie ma żadnego prawnego powodu, dlaczego związek partnerski nie może zostać zawarty
• pisemne oświadczenie, że występujący partnerzy mieszkali przez co najmniej 7 dni w regionie właściwym dla danego urzędu lub urzędu, do którego składają zaświadczenie.

Po złożeniu przez partnerów wymaganego zaświadczenia, lokalny urząd może poprosić o dowody potwierdzające. Mogą to być dokumenty potwierdzające nazwisko którejkolwiek ze stron, wiek, narodowość czy szczegóły dotyczące jakichkolwiek wcześniejszych związków partnerskich lub małżeństw. Po złożeniu przez partnerów oświadczeń, urząd rejestrujący musi udostępnić informacje dotyczące tych oświadczeń do wiadomości publicznej przez 15 dni. Powinno to być zarówno w zakresie, gdzie ma się odbyć rejestracja, jak również co do miejsca, w którym obaj partnerzy mieszkają. Rejestracja nie może być kontynuowana aż do 15-dniowego okresu oczekiwania dla każdego z oświadczeń, w celu umożliwienia jakiejkolwiek osobie wniesienia zastrzeżeń wobec związku partnerskiego w sposób podobny jak to się ma do zastrzeżeń wobec małżeństwa.

Zastrzeżenia
Jeśli ktoś złożył jakieś zastrzeżenia, urząd nie udostępni parze dokumentu o związku partnerskim aż do:

• czasu, gdy zbada zarzut i zostanie przekonany, że wniesione zastrzeżenia nie powinny stanąć na przeszkodzie w udostępnieniu parze dokumentu związku partnerskiego
• osoba, która złożyła zastrzeżenie wycofała je.

Którykolwiek z partnerów może odwołać się do urzędnika stanu cywilnego przeciwko odmowie urzędu rejestracji do wydania dokumentu związku partnerskiego.

Rejestracja
Po wygaśnięciu 15-dniowego okresu, jeżeli nie zostały wniesione żadne uzasadnione zastrzeżenia, występujący w swoim imieniu partnerzy cywilni mają czas na zarejestrowanie swego związku partnerskiego w ciągu dwunastu miesięcy od zarejestrowania pierwszego oświadczenia. Jeśli tego nie zrobią w tym terminie, nie można zarejestrować związku bez rozpoczęcia procesu na nowo.
Rejestracja jest zakończona, gdy obaj partnerzy podpisali dokument związku partnerskiego lub świadectwo związku partnerskiego w obecności dwóch świadków i urzędnika związków partnerskich. Również świadkowie i urzędnik muszą podpisać dokument związku partnerskiego.

Gdzie można zarejestrować związek partnerski?
Każde władze lokalne są zobowiązane do umożliwienia zarejestrowania związku partnerskiego. Możliwe jest również to dla takich miejsc, jak: hotele – uzyskanie zgody na kwalifikację miejsca do rejestracji związku partnerskiego. Wszelkie pomieszczenia zatwierdzone do zawarcia małżeństwa będą uznane za zatwierdzone również do celów rejestracji związków partnerskich.

Związki partnerskie kontra małżeństwo
Mimo, że związki partnerskiego zostały natychmiast nazwane wówczas przez media „małżeństwami homoseksualnymi” istnieje wiele różnic względem prawa, zarówno w oczach obrońców związków homoseksualnych jak i heteroseksualnych.

Punktem zwrotnym był przypadek pary lesbijek, Celia Kitzinger i Sue Wilkinson, ożenionych w Kanadzie, gdzie małżeństwa homoseksualne były uznane od 1999 roku na mocy orzeczenia Sądu Najwyższego w Kanadzie. Jednak po powrocie do Wielkiej Brytanii, małżeństwo to nie było prawnie uznane i w związku z realizacją ustawy o związkach partnerskich, to zamiast tego, zostało przekształcone w związek partnerski. Para wniosła swoją sprawę do sądu, uzasadniając wniosek, że związek partnerski jest praktycznie, jak i symbolicznie uznany za niższego stanu względem małżeństwa. Zostało to odrzucone przez sądy – przewodniczący Wydziału Rodzinnego, Sir Mark Potter, podał jako przyczynę, że „bycie w związku jednej płci w niczym nie ustępuje związkowi małżeńskiemu, ani prawo angielskie tego nie sugeruje, co też jest potwierdzone poprzez uznanie ich pod nazwą związku partnerskiego” i że małżeństwo jest „odwieczną instytucją”, którą jego zdaniem był wg „wieloletniej definicji i akceptacji” związek między mężczyzną i kobietą.

Kitzhinger i Wilkinson nie powiodło się – w istocie były obciążone rządowymi kosztami prawnymi w wysokości £25,000, co uniemożliwiło im finansowo realizowanie swojego roszczenia. Jednak od tamtego czasu poparcie dla “małżeństw homoseksualnych” wzrosło i teraz cieszy się ponadpartyjnym poparciem, które to stało się oficjalną polityką partii Liberal Democrat i otrzymało poparcie przewodniczącego Partii Pracy – Eda Milibanda i konserwatywnego burmistrza Londynu – Borisa Johnsona.

Podobnie, w dniu 26 października 2010 r. kampanie parad równości zostały zapoczątkowane w Londynie. Wg słów jej założyciela: „Parady równości dążą do obalenia podwójnych zakazów dotyczących gejowskich małżeństw cywilnych i heteroseksualnych związków partnerskich. Naszym celem jest zakończenie dyskryminacji odnośnie orientacji seksualnej w prawie małżeńskim i partnerskim. Pod koniec 2010 roku, cztery pary tej samej płci złożyły wnioski o śluby cywilne w urzędzie rejestrującym i cztery heteroseksualne pary starały się o związek partnerski. Wszystkie zostały odrzucone. W dniu 2 lutego 2011, wszystkie osiem par wystosowało wspólny wniosek do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, by obalić tę nierówność, w celu zapewnienia zmian w brytyjskim prawie.”

Jedną z heteroseksualnych par byli Tom Freeman i Katherine Doyle. W wywiadzie dla BBC, wyjaśnili, że odrzucili instytucję małżeństwa, jako że byli blisko związani z parami gejowskimi, ale jednocześnie nie chcąc brać ślubu, wciąż chcieli podjąć obopólne zobowiązanie na całe życie, a także uzyskać lepszą formę bezpieczeństwa prawnego i finansowego, niż umożliwione to jest dla osób w nieformalnym związku (patrz do naszego artykułu na temat braku praw dla osób żyjących w nieślubnych związkach, w Dzienniku Polskim, z 2 marca 2012 r.).